ارتباطات ایران وآسیای صغیر در دوران هخامنشی

در این تحقیق با استفاده از روش کتابخانه ای و استفاده از نتایج گزارش های پژوهش میدانی، ارتباطات ایران و آسیای صغیر(ترکیه امروزی) در دوره هخامنشی بررسی شده است. هدف از این تحقیق جمع آوری نتایج تحقیقات کتابخانه ای در رابطه با دوره هخامنشی در آسیای صغیر و معرفی داده های باستانشناسی به دست آمده از کاوش های این مناطق و مقایسه این آثار با آثار داخل ایران است. کشورگشایی های هخامنشیان از دوره کوروش بزرگ آغاز شد و آن ها سرزمین های تحت حکومت خود را ساتراپی می نامیدند. آسیای صغیر از جمله سرزمین هایی بود که در پی لشگرکشی کوروش بزرگ به سارد پایتخت امپراتوری لیدیه در سال 546 ق.م فتح شد و بعد از آن همه ی شهرهای این سرزمین تسلیم پارس ها شدند و تا آخر امپراتوری هخامنشی جزو این قلمرو باقی ماندند. براساس منابع نویسندگان یونانی و آثار و شواهدی مانند کتیبه های آسیای صغیر، ساتراپی-های هخامنشیان در این قسمت لیدیه به پایتختی سارد، لیکیه به پایتختی خانتوس، کیلیکیه به پایتختی ترسوس، کاریه به پایتختی هالیکارناسوس، ایونیا، فریگیه هلسپونت به پایتختی داسکیلیون و فریگیه کبیر به پایتختی گوردیون بودند. اما نحوه اداره این شهرها در طول دوران امپراتوری متغییر بود؛ در یک برهه از زمان حکومت مستقل داشتند اما خراج گذار بودند یا اینکه حکومت خود را داشتند ولی زیر نظر یک ساتراپی بزرگتر بودند با این وجود تا پایان دوره هخامنشی شخصی به عنوان ساتراپ در این شهرها حاکم شد و حکم ساتراپی مستقل را به خود گرفتند. آثاری که از دوره هخامنشیان در آسیای صغیر باقی مانده شامل معماری تدفینی، نقوش برجسته ها، مهرها و اثر مهرها، سکه ها و تعدادی اشیا با موتیف های پارسی است که این آثار از نظر تکنیک و موتیف با آثار داخل ایران قابل مقایسه هستند .